شــــعری تــــقدیم به کفشــــ هایم

چند ماه پیش توی باغچه ام روی تخت نشسته بودم. نگاهم به کفش هایم افتاد که گل آلود شده بودند و مثل دو رفیقی که از صبح تا شب در زیر باران کارکرده و گوشه ای نشسته و در حال استراحت باشند، یا مثل دو عاشق صادق از هر نظر بدون دوز و کلک، نظرم را جلب کردند...لذا کاملا فی البداهه یک غزل تقدیم دو لنگه کفش خسته ام کردم. مطمئن که اشکالات زیادی دارد اما خواندنش خالی از لطف نیست...

با مــــن نشسته اند مــقابل دو تا رفیق

دو عاشق هـمیشه ی بی مدعـا، رفیق

بـــــــر دوش می کشند غــــم رفتن مـرا

مـــثل دو تا بــــــــرادر درد آشنا، رفــــیق

بـگذار صــــــادقانه بگویم کــه عاشق اند

از هــــر نظـــــر شـــبیه دو تا ردِّ پا  رفیق

ای کاش جنس باور ما صاف و ساده بود

از ابـــتدا دو مــــونس - تا انتهــــا رفیـــق

با مـــن نشسته اند مقابل دو کفش من

با مـــن نشسته اند مـــقابل دو تا رفیق

ابراهیم قبله آرباطان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: